عملیات والفجر 10

سازمان رزم سپاه پاسداران در عملیات والفجر 10 به شرح ذیل بود:

قرارگاه قدس :
 

لشکرهای 7 ولی عصر (علیه السلام) با شش گردان؛ 17 علی‌ابن ابیطالب (علیه السلام) با شش گردان؛ 19 فجر با شش گردان؛ 25 کربلا با 10 گردان؛ 33 المهدی (علیه السلام) با شش گردان؛ 41 ثارالله با هفت گردان و تیپ 39 بیت‌المقدس با چهار گردان.

قرارگاه ثامن‌الائمه (علیه السلام) :
 

لشکر 9 بدر با هشت گردان؛ تیپ‌های 29 نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) با شش گردان؛ 36 انصارالمهدی با چهار گردان؛ 75 ظفر با دو گردان و ویژه شهدا با شش گردان؛ سپاه چهارم با شش گردان.

قرارگاه فتح :
 

لشکرهای 8 نجف با پنج گردان؛ لشکر 11 امیرالمومنین (علیه السلام) با چهار گردان؛ لشکر 14 امام حسین (علیه السلام) با پنج گردان و تیپ‌های 44 قمربنی‌هاشم (علیه السلام) با سه گردان؛ 82 صاحب‌الامر با سه گردان؛ 91 بقیه‌الله با سه گردان و انصارالرسول (صلی الله علیه و آله) با سه گردان و یک تیپ نامنظم از قرارگاه رمضان.
در مجموع، 10 لشکر و 9 تیپ شامل 103 گردان، در عملیات والفجر 10 وارد عمل شدند.

شرح عملیات
 

پس از انجام بحث و بررسی‌های لازم، ساعت 2 بامداد 23 اسفند 1366 برای عملیات تعیین شد. در برخی از محورها نیروها می ‌بایست فاصله زیادی را تا رسیدن به هدف طی می‌کردند، شروع عملیات از ساعت 2 تا 4 بامداد در محورهای مختلف متغیر بود.
در این عملیات، نیروها با سرعت عملی بالا، به بیش از 90 درصد از اهداف تعیین شده دست یافتند. به جز عکس‌العمل دشمن در محورهای شاخ سورمر و شاخ شمیران، مقاومت عمده‌ای از نیروهای عراقی مشاهده نشد. در محور چناره نیز با وجود یخبندان و با چهار ساعت تأخیر، اهداف مورد نظر تأمین شد و تعداد زیادی از نیروهای دشمن که در خواب به سر می‌بردند، در غافلگیری کامل به اسارت در آمدند.
در محور قرارگاه قدس، پس از تصرف ملخور و ارتفاعات چناره، خورنوازان، هانی قول و تپه حمید، به دلیل عدم اتصال جاده، عملیات متوقف شد.
در محور قرارگاه فتح نیز، علی‌رغم تصرف بالامبو و تنگه، به دلیل توقف عملیات قرارگاه قدس و همچنین، عکس‌العمل دشمن در جناح چپ، نیروها، از پیشروی کامل بر روی شاخ سورمر و شاخ شمیران باز ماندند. در محور میانی، قرارگاه ثامن‌الائمه (علیه السلام) ، ارتفاعات مگر، و نیمی از ارتفاع شیندروی را تصرف کرد و برای الحاق روی یال ارتباطی، شامل دشت سازان و سپس نیمی دیگر از ارتفاعات شیندروی، علی‌رغم روشن شدن هوا، تک را ادامه داد. با توجه به موفقیت‌های به دست آمده، نیروها از روحیه خوبی برخوردار بودند، ضمن این که تلفات خودی بسیار اندک بود. علاوه بر این، به دلیل از هم گسیختگی دشمن و عدم حضور جدی در منطقه، فرماندهان بر انجام سریع مرحله دوم عملیات تاکید داشتند. مشکل اساسی در این مرحله، عدم اتصال جاده هانی قول بود، تا این که در ساعت 14 روز 24 اسفند 1366 خبر اتصال جاده به قرارگاه رسید. لذا مقرر شد، مرحله دوم عملیات در شب سوم انجام گیرد.
با ایجاد 48 ساعت وقفه‌ در عملیات، دشمن دست به تحرکاتی زد که حاکی از غافل‌گیری کامل عراق نسبت به اهداف مورد نظر و سمت اصلی تک بود. این نقل و انتقالات و تحرکات دشمن بیش از همه بر روی شاخ سورمر و شاخ شمیران، و در اولویت بعدی، در برابر قرارگاه‌های فتح و ثامن‌الائمه (علیه السلام) مشاهده می‌شد. از سوی دیگر، تبلیغات جبهه خودی تا مرحله دوم نیز در شکل ‌گیری اقدامات دشمن بی‌تأثیر نبود. در این تبلیغات، محور قرارگاه قدس به عنوان محور انجام عملیات ظفر 7 با مشارکت نیروهای تحت امر قرارگاه رمضان و اکراد معارض اعلام شد، در حالی که، تلاش در محور قرارگاه فتح و ثامن‌الائمه (علیه السلام) مسکوت ماند. این اقدام، بر حساسیت دشمن نسبت به دو محور میانی و جنوبی افزود و موجب غفلت عراق از محور قرارگاه قدس شد. دشمن مبتنی بر چنین درک و ذهنیتی، ستون‌های متعدد و طویلی را با عبور از پل‌های ملاویسی و زلم به سوی دوجیله و سپس حلبچه روانه کرد. به گونه‌ای که تیپ کماندویی 68 نیروی مخصوص پس از ورود به منطقه، در روز اول پاتک‌های خود را بر روی شیندروی آغاز کرد. در مجموع، به نظر می‌رسید دشمن نسبت به محور قرارگاه قدس از حساسیت چندانی برخوردار نیست، ضمن آن که در همان ابتدا، تحرکات محدود دشمن با آتش موثر این قرارگاه ناکام و متوقف شد.

مرحله دوم
 

مرحله دوم این عملیات در شب 25 اسفند 1366 آغاز شد. قرار گاه قدس با تصرف پل زلم، تنگه خرمال را مسدود کرد .در پی آن ، به قرار گاه فتح ابلاغ شد ، به پیش روی آن ادامه دهد تا با قرار گاه قدس الحاق کند ، قرار گاه ثامن الائمه (علیه السلام) نیز از روی ارتفاعات شیندروی به سمت دشت سرازیر شد . در این مرحله نیز سرعت عمل نیروها قابل توجه بود، به گونه ای که قرار گاه فتح تا صبح روز 25 اسفند 66 موفق شد ارتفاعات دارزین و سر پل مورد نظر را تصرف کرده و به طرف جاده آسفالته حلبچه و دریاچه دربندیخان پیشروی کند . قرار گاه ثامن الائمه (علیه السلام) نیز با سرازیر شدن از روی شیندروی به سمت محور جاده و ارتفاعات پنج قله ، به دلیل خالی بودن منطقه از دشمن با مشکلی روبرو نشد . در صبح روز سوم عملیات، با تصرف پل زلم و بسته شدن تنگه ، کلیه نیروهای دشمن به محاصره در آمده و دست به عقب نشینی زدند . به دلیل بسته بودن عقبه دشمن ، ستون های عراقی در منطقه سرگردان شده و در مواجه با نیروهای خودی ، به هر سمت می گریختند.
قرارگاه فتح با مشاهده وضعیت دشمن مرحله سوم عملیات را در روز آغاز کرد و در یک خیز، به سوی پادگان زمقی رسید. در حوالی ظهر، یگان های تابعه این قرارگاه نیز به دروازه های شهر دوجیله رسیدند. در این شرایط، بیشتر نیروهای دشمن در حد فاصل سه کیلومتری جنوب پل زلم تا شهر دوجیله تجمع کرده بودند. دشمن نخستین تلاش خود را متوجه پل زلم کرد تا شاید بتواند حلقه محاصره را بشکند، اما در پی مقاومت نیروهای خودی و اجرای آتش مناسب ، دشمن با دادن تلفات، از تصرف این پل منصرف شد. قرارگاه ثامن الائمه توانست پس از درگیری اندک با نیروهای ضد انقلاب در اطراف شهر نوسرد ، جاده مهم نوسرد-بیاره را آزاد کند ، که در نتیجه بیشتر تحرکات نیروهای خودی در این محل متمرکز شد و در عمل ، ضرورت احداث سایر جاده ها- که از قبل مورد تاکید قرار گرفته بود- کاهش یافت.

مرحله سوم
 

مرحله سوم عملیات در 26 اسفند 1366 با هدف پیشروی در شمال رودخانه زلم و نیز الحاق« قرارگاه قدس » با « قرارگاه فتح» در دوجیله آغاز شد .در پی پیشروی رزمندگان در شمال رودخانه زلم ، نیروهای خودی در موقعیت جدید که شامل سه تپان ، جاده ارتباطی و تپه کوچک مشرف بر پل ملا ویسی بود، با احداث خاکریز استقرار یافتند. در محور جنوب پل زلم، با وجود تجمع انبوه دشمن پیشروی نیروها همراه با درگیری شدید ادامه یافت و سرانجام رزمندگان ساعت پنج صبح به دروازه شهر دوجیله رسیدند و بدین ترتیب ، الحاق صورت گرفت. با بسته شدن تنگه، بخشی از نیروهای دشمن از طرف سد دربندیخان موفق به فرار شدند و باقی مانده نیروهای موجود نیز در منطقه به هلاکت رسیده یا به اسارت در آمدند. در پی وضعیت جدید، تثبیت خط پدافندی مناسب در تنگه و نیز تصرف شاخ سورمر و شاخ شمیران - که در طی عملیات به دلیل هوشیاری دشمن ناموفق بود- در دستور کار قرار گرفت.

مرحله چهارم
 

به منظور تحکیم خط پدآفندی در تنگه، مرحله چهارم عملیات در شب هفتم انجام شد . در این مرحله ، نیروهای خودی ضمن تصرف یال و تپه ریشن، در محور جاده شمال سه تپان نیز به طور مختصر پیشروی کردند.

مرحله پنجم
 

در مرحله پنجم عملیات نیز شاخ سورمر و شاخ شمیران به تصرف درآمد. در مرحله پنجم عملیات که بعدها «بیت المقدس 4» نام گرفت ، منطقه وسیعی از خاک دشمن آزاد شد که شامل دو ارتفاع و تعداد زیادی روستا بود.

اقدامات و واکنش دشمن
 

از تاریخ 4و5 اسفند1366 به بعد دشمن اقدام به دو تلاش اساسی نمود: 1- تهاجم سنگین به منطقه آزاد شده به منظور باز پس گیری آن 2- تلاش مهندسی و حمله بر روی ارتفاعات آسوس و تهدید جناح شمالی منطقه عملیاتی بیت المقدس2.
بعدها هنگامی که فرمانده لشگر 43 عراق به اسارت در آمد، در اظهارات خود ، ضمن تمجید و ابراز شگفتی از سرعت عمل نیروها ، بر غافلگیری کامل عراق تاکید کرد وهمچنین گفت:« ما از یک ماه پیش به منطقه حساس شدیم و جاده را می دیدیم ، ولی جدی گرفتیم »
وی افزود:« روز دوم عملیات با فرمانده سپاه تماس گرفتم و گفتم عملیات اصلی است؛ نپذیرفت ولی روز سوم پذیرفت »

تلفات دشمن و غنائم
 

علاوه بر اسارت بیش از شش هزار نفر از نیروهای دشمن، بیش از صد دستگاه تانک و نفربر و همچنین چند قبضه توپ و کاتیوشا و تعدادی خودروهای مختلف از دشمن منهدم شد. با توجه به غافلگیری دشمن، غنائم به دست آمده در مقایسه با آنچه که از دشمن منهدم شد از شمار بیشتری برخوردار بود. چنانکه 40-30 دستگاه تانک، 3 دستگاه نفربر ام113 ، 50 الی 60 دستگاه انواع توپ، 2 خودرو مخابرات، 3 دستگاه مرکز تلفن ده شماره ای ، 2 دستگاه کمپرسی و اقلام دیگری به تصرف رزمندگان اسلام در آمد.
ارسال مقاله توسط کاربر محترم سایت : abdo_61
/ن